Samotność, cierpienie, wykluczenie pokolenia „starych”, „zramolałych”, „nie na czasie”. Zepchnięcie na margines, używanie w celach politycznych/wyborczych, tworzenie fikcji „programów opieki społecznej”.
A po drugiej stronie Człowiek, za chwilę ja albo widz…w tej samej sytuacji.

„Jeanne” opowiada o wielkiej tęsknocie za miłością, bliskością, potrzebą wysłuchania. O wszystkim co jest podstawowe do życia, nie aby przetrwać tylko aby miało sens.
Śmierć Marina, dostawcy obiadów, najbliższej osoby ostatecznie odbiera jej nadzieję.

Sądzę, że dla wielu ludzi, ten spektakl będzie lustrem, w którym mogą zobaczyć swoje lęki i przemilczenia. Mogą zobaczyć, że jeszcze nie jest za późno aby zmienić swoje życie.

Kim jest Jeanne?

Jeanne, emerytowana sekretarka, mieszka w małym mieszkaniu zamienionym w fortecę. Opuszczona przez wszystkich, podejrzliwa na granicy paranoi, rozmyśla nad urazami, które nagromadziła przez lata. Zamknięta w swojej samotni, spędza dni na cięciu czasopism i szpiegowaniu sąsiadów. Kiedy lokalna polityk w trakcie kampanii wyborczej ogłasza utworzenie usługi międzypokoleniowej pomocy, do której mogłaby się zakwalifikować, Jeanne niechętnie przyjmuje nową ofertę. Każdego dnia Marin, małomówny, prostolinijny młody człowiek, przynosi jej tacę z posiłkami. Między dwojgiem ludzi, którzy nie mają ze sobą pozornie nic wspólnego, nawiązuje się skomplikowana relacja. Intymne światy samotności, wykluczenia i bólu odsłaniają się w zderzeniu dwóch ludzkich rzeczywistości. Bardzo szybko Jeanne i Marin wzajemnie się dostrzegają, rozpoznają, a może nawet kochają.

Jean Robert-Charrier, autor sztuki, z czułością i melancholią przypatruje się kobiecie i mężczyźnie w poetyce spotkania niemożliwego.