Z dramatu An-skiego zaczerpnięte zostały fragmenty tekstu, który stał się pretekstem łączącym dylematy współczesnego artysty z krajobrazem żydowskiego miasta i szerzej rozumianą kulturą chasydzką w tej części świata. To także spektakl stawiający pytania o duchowość w sztuce; o to, na ile możemy liczyć na tworzenie sztuki, która będzie wywoływała podobne uczucia, jak poczucie obcowania z czymś Wyższym. To też pytania o to, na ile w ogóle możemy wystawiać przedstawienia mające tak mocne znaczenie jak „Dybuk”. An-ski pisał swój dramat w podobnym czasie, gdy Juliusz Osterwa tworzył zręby swojej praktyki artystycznej, na skrzyżowaniu duchowości z teatrem. Wybrzmiewa to w sposób wyjątkowy w Teatrze noszącym imię Osterwy i w mieście, którego budynki krzyczą o swoich dawnych mieszkańcach. W mieście, które wciąż nosi niezagojoną bliznę po swoich dawnych obywatelach.

„Między światami. Dybuk. Esej sceniczny” był współtworzony podczas wyjątkowych spotkań-eksperymentów „Work in progress”. Po raz pierwszy w Lublinie Teatr Osterwy wyszedł bezpośrednio do widzów i zaprosił ich do procesu powstawania dzieła na etapie jego tworzenia. Podczas trzech spotkań oglądać można było fragmenty pracy nad tekstem i wziąć udział w próbie otwartej. Istotna była też dyskusja o współczesnym wymiarze Dybuka jako dramatu, ale też legendy. Padały pytania o sens duchowości oraz o to, czym współcześnie jest opętanie, dusza, przeznaczenie, śmierć i życie. Twórcy spektaklu mówili o lubelskich kontekstach kultury żydowskiej.