Spek­takl o gniewie świę­tych, niezad­owolonych ze swoich drew­ni­anych wcieleń, winią­cych swego (s)twórcę o brak tal­entu. Twórcą tym jest świątkarz-​rzeźbiarz ludowy, który przed śmier­cią spowiada się wys­tru­ganemu przez siebie Chrys­tu­sowi ze swo­jego (nie)udanego życia…

Jan Wilkowski
“Spowiedź w drewnie”
Reży­se­ria, scenografia i kostiumy: Maria P. Budzyńska
Ruch: Jolanta Grabowska i Leszek Tes
Obrazy Świątków: Dominika Mendel; foto-​Aleq Budzyński
Oprawa muzy­czna i real­iza­cja dźwięku: Piotr Kil­i­ański

Jej bohaterem jest świątkarz, który przed śmier­cią spowiada się wys­tru­ganemu przez siebie Chrys­tu­sowi. Pół­godzinne przed­staw­ie­nie genial­nie pokazuje człowieka i jego dzieło, które obró­ciło się prze­ciw swemu twórcy. Koślawe, nieu­dane lub niedokońc­zone fig­ury świę­tych z wrza­sk­iem doma­gają się kary piekła dla świątkarza, aż Zbaw­iciel musi ich głośno przy­wołać do porządku. W końcu człowiek umiera, przyg­nieciony swym dziełem: spada­ją­cymi z półek rzeźbami. Ale Chrys­tus daje mu roz­grzesze­nie: On też jest niedostru­gany i wie, że samemu stwórcy świat nie do końca się udał. (R. Pawłowski, “Gazeta Wybor­cza” z dnia 25.02.98).