Twórcy spektaklu, Wojtek Ziemilski i Wojtek Pustoła, postawili przed aktorem zadanie – z pozoru proste – przetłumaczenia kilku wierszy Różewicza na Polski Język Migowy. Wspólnie z tłumaczką, Katarzyną Głozak, aktor próbuje przekazać utwory Różewicza w języku, który wymaga nie tylko innej semantyki, ale całkowicie innego konstruowania znaczeń. Poezja Różewicza jest budowana na scenie od nowa, ujawniając nieoczywiste interpretacje i zaskakujące, a czasem kontrowersyjne sensy.

Jednocześnie spektakl staje się opowieścią o języku migowym, języku cielesnym, trójwymiarowym, który gestem i mimiką buduje przestrzeń poezji. Tym samym odsłania przed osobami słyszącymi sposób komunikowania się za pośrednictwem języka migowego.

Obserwując głuchego aktora na scenie, zaczynamy lepiej rozumieć świat Głuchych. Spoglądamy także na siebie i na nasz sposób komunikacji, dla Głuchych niejednokrotnie dziwaczny, a nawet przerażający.